آمـد رمـضـان و تـا خـدا مـا را بُــرد            تـا چـشـمـۀ روشـن دعــا مـا را بُـرد
ما را ز لـبـاس عـافـیـت عـریان کرد            تا سـبـزتـریـنِ سـجـده‌هـا، مـا را بُرد

*************
آمـد رمــضـان و کـاش مـی‌دانـسـتـی            ای کُـشـتـۀ آب و آش! مـی‌دانــســتـی
دنیاست که می‌خورد تو را با شهوت            کـاش ای دل آش و لاش! می‌دانـستی

*************
آمد رمضان و دست شیطان بسته‌ست            درهای زمین به روی انسان بسته‌ست
وقت ست ز سمت معـصیت برگردی            چون راه گناه، ای مسلمان بسته‌ست!

*************
ماه رمضان و جان تو در خواب ست            رخوت زده‌ای، جهان تو در خواب ست
هـنگـام سحر، لـبان جـسمت بـازست            اما دل شب نشان تو، در خـواب ست

*************
مــاه رمــضـان و سـفــره افــطــاری            هـنگـام سحر، َنـفَـس َنـفَـس، بـیداری
از روزه اگـر هـمـین َقـدَر می‌فـهـمی            مصداق ریاضت است و خود آزاری!

*************
ماه رمضان و روزه‌ای ...؟ معلوم ست!            در حسرت آب و کوزه‌ای! معلوم ست
بسـتـه‌ست لـب تـنت، ولی جـانـت نه            غم می‌خوری و ُرفوزه‌ای! معلوم ست

*************
آمد رمضان، ز خواب غـفلت برخیز            گـل کـرد سـپـیـدۀ سـعـادت، بـرخـیـز
بشکاف فلک را و چو حافظ، سرمست            طرحی دگر انداز و ز عادت برخیز